Yağmurun Hikayesi Şiiri - Hasan Can

Penceremi açtığım da yüzüme,
Bir yağmur damlası düştü,
Sokağa baktım,
Yağmur almış başını gidiyordu.
Sokaktaki çocuklar yağmura yürüyordu,
Yağmur damlalarını tutmaya çalışıyordu hepsi,
Hiçbiri soğuğa aldırmıyordu,
Onlar bu oyunu çok seviyordu.
Çocukluğum aklıma gelmişti,
Yağmuru çok severdim,
Yağmura yürürdüm, rüzgara karışsa bile.
...........
Yağmur en çok aralık ayın da yağardı,
Ve ben sokağa çıkardım o sesi duyunca.
O sesi hiç unutmadım...
Çocukluğumdan beri unutmadım yağmuru,
Pencereme vuran damlaların beni çağırmasını,
Duymadığım zamanlar rüzgara karışıp daha hızlı vurmasını,
Ağladığım da yağmurun gözyaşlarımı almasını unutamadım.
Aslında bütün bir çocukluğumun hatırası yağmur.
Sevgilimle bile yağmurlu bir günde tanıştık,
Onu sevdiğimi anladığım zaman yağmur yağıyordu.
Yağmur beni hiç üşütmedi, hiç hasta olmadım yağarken,
Her yağışın da bir tebessüm bırakıyordu yüzüm de.
Şimdi penceremden yine yağmuru izliyorum,
Yağmurun gittiği yeri bilmiyorum çocukluğumdan beri,
Hangi duvara çarpar, hangi kuyuya iner,
Ve nere de son bulur yağmurun yolculuğu.
Bulutlarmı yön verir yağmura,
Yoksa denizler mi alır götürür.
İşte yağmurun anlamaya çalıştığım sonu,
Ve bitmeyen hikayesi...