Yağmurun Elleri Şiiri - Özlem Saba

gri bir sis,
ürkek bir aşk edası var havada.

bu üzerime damla damla düşen çiy,
gözyaşları mıydı yoksa hayallerimin
önce rüzgara, sonra bulutlara karışan.

ipi kopuk yalnızlıklarda
binlerce acı ulurken içimde,
onlarca köpek salınırken ruhuma,
yorganın altına saklanmaktan başka bir şey gelmiyor elimden.

çocukluğumdan beri,
korkmuşumdur her türlü köpekten.
insanın köpeğinden,
paranın köpeğinden,
aşkın köpeğinden...

yüz kilit,
binlerce zincir vurulurken umutlarıma,
duymasın diye kalp atışlarını
bu nem,
bu yapışkan hava boşuna değil,
bir mum alevinin direnişi gibi
ince, cılız bir direniş büyürken içimde
gün gardiyan,
geceler, bitik hayatlar sorgucusu ruhuma.

kim öğretti bana,
çaresizliğin bunca halini?
ve onlarla baş etmeyi…

bin ipe,
bin gergefe asılırken hayallerim
ayağımın altındaki iskemleye bir tekme de ben vuracak kadar büyük,
yoksul cesaretini..

gri bir nem,
küf kokuları sararken, korkak, yorgun sokakları
gözyaşlarım yerine
sağanak yağmurlar başlasa ansızın diyorum
yıkansa nirengi kırgınlıklarımın.

ey içimde uluyan amansız duygular!
bu dökülen yaşlar!
dediği gibi şairin
"beni geceden çıkartacak'' elleridir yağmurun,
her daim yağacak…