Hava kararır toprağın acısından,
kararır, sıkar kendini, küfür çıkmasın ister ağzından
esip, tüylerini ürpertir narin kollarını, narin ama terli kollarını
durulur rüzgar, inceden çise başlar
serilir örtüsü, toprağın, otların, çamların üzerine
karıncalar koşuşturarak etrafta, bir parça daha kırıntı götürmenin peşinde
ama yakalanmamakta isterler temmuz yağmuruna, memuriyetlerinin son dönemlerinde...
yeni sürgünlerini yeşil yeşil gökyüzüne savurur genç ladinler,
bir karga ağacın tepesinde sağnağı haykırır,
yağmur düştü düşecek, sessizliktir her yer, birkaç karga dışında...
Yağmuru duyuyorum, içimde kendi sessizliğimi bozan bir dürtü
bana hatırlayamadıklarımı dinletiyor yağmurla,
damlalar yüzümü yıkayarak geri veriyorlar benliğimi,
suskunluğumu, utangaçlığımı, dinginliğimi.....
Kayıt Tarihi : 8.7.2005 00:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!