Yağmurlar dinmeden Şiiri - Taha Yavuztürk

Yağmurlar büyür zaman zaman
Her bir damla başka bir mana
Kokusundan tanırım yağmuru, toprakla kucaklaşmamdan.
Bu şehre ara sıra uğrar yağmur
Her defasında farklı bir çocuk büyür bu gebe sokaklarda
Dolaşır iskeletler diyarında
Bulabilmek adına insanlığı
Bu şehirde matem erken diner
Mum ışığı aydınlatır uzuvları
Şad bir gecede bir sübyan yeşerir,
Uzvi atığından ademin
Mevkuf dimağıyla yürür caddelerde
Yağmurlarda tekrar doğar
Giyinir üstüne insanlığı-gömleği
Kuru dudaklar kalıncaya kadar dayanır
Uzlet ister zamandan
Velî, zamansızlaşmış zaman
Biçare çıkarır gömleğini
İştiyakla dalar insanlığa
Bir melce arar suni çehrelerde
Ve özlemle anar yağmur sonrasını
Yağmurlar dinmeden dikmeli bu gömleği bedene
Mesrur bir gelecek için kolları sıvamalı bulutlar
Yağmur kokan kaldırımlardan yeşermeli insanlık
Ve doğurmalı
Durmadan
Durmaksızın
Hiç tükenmeden...