Yağmurla yüzdüm yaşadığım yolu

yalnızlığıma gelen adresini
yağmurlu bir günde
yıldırımlar
yanıma düşer gibi
yazıyorum defterime
yorgun gözlerimi alarak
yağışa aldırmadan
yitik şehrin adreslerine koştum
yoktun hiç bir denizde
yoktun ne kadar aradıysam
yıldım.. diz bağlarım eridi
yığıldım
yıkıldım
yanlış adreslerde gezinmişim
yaşlı ağaçlara döndü dünyam
yamaçlardan aşağılara sarkan
yan yan
yaş yaş
yorgun ve
yavaş yavaş
yaslı ve sevinçli kimi
yüzlerce insan ve hikaye
yağmurla yağıyordu
yüreğime
yetmiyormuş gibi
yokluğunun dayanılmaz boşluğu
yaraydı
yanıyordu gördüğüm her yer
yangınlar içindeydi
yılların acımasız mazisi
yenilir mi..? içilir mi...?
yetmiyor seni bulacağım yol
yetmiyor sana ulaşacak zaman
yağmalanan şehrin
yanık kokuları...alevleri
yanaklarına
yaslanmış
yetişmeliyim
yetişebilmeliyim seslendiğin
yere
yitirilmiş
yenilmiş
yenilenmiş belki de
yetmez sana koştuğum
yar bilip almalıyım yalnızlığıma
yalnızlığını silip senin de
yepyeni gülüyor bak
yüzün
yağmalanmamış henüz
yaz güneşi şehrin.
yaz çiçekleri
yaz yağmurları gibi
yanar döner duyguların
yüzümü seviyor..

Mustafa kaya
21.06.2006 / fatih
www.mustafakaya.net