Yağmurla Gelen Şiir

Bu gün yine çoğu zaman olduğu gibi okuldan, yani dersten kaçmıştım.Ancak bu günün diğerlerinden farkı yalnız kaçışım ve yalnız oluşumdu.Otobüste gelirken kendimi ritmine ve kafamda kurduğum senfonisine kaptırdığım yağmurla otobüsten inince yüzleşince hiç tereddüt etmeden kendimi onun kollarına bıraktım..Eve gelinceye dek sırf deli demesinler diye normal yürüyüşümden biraz fazla hızlıca bir yürüyüşle yağmurun şakaklarımı okşamasına müsade tanıdım.Müsade tanıdım dememe bakmayın aslında bizzat yağmurla sarılmak fırsatını yakaladım ve üç numaralı gözlüklerimide çıkarıp elli metre ilerisini net olarak göremediğim yollarda kendimi yağmura saldım.O yağdı ben yürüdüm, ben yürüdüm bulutlar ağladı..Kurak gözbebeklerimi kıskandırırcasına başımı göğe kaldırıp gözlerimin iyice ıslanmasını sağladım...Tek saklamaya çalıştığım şey ceketimin içinde sıkıca tutmuş olduğum sına notlarıydı, onlardan başka bana ait olan her şey yağmura emanetti..Sonra tüm bedenim ıslanırken, yağmur beni sudan çıkmış balığa çevirirken bir yandan da bir ilhamı serpiştirdi yüreğime.Aklıma gelen bu beyitleri kaçırmamak için hızlandım ki zaten yağmurda terk etmişti artık beni...Anlaşılmıştır umarım şiirimin bu şekilde bitiş nedeni.. :)