Sana merhaba demeyi öyle çok özledim ki...
Tıraş losyonunun kokusuyla uyanıp “günaydın aşkının aşkı” demeyi... Burnuma kondurduğun yumuşacık buseni… Çok özledim canım benim, çok çok özledim… Yüzümü boynuna gömüp uyuya kalmayı, koynundaki güven duygusu dolu huzur içindeki güzel uykuyu özledim. Ben seni çok özledim…
Kimsenin elinden tutmayı sevmezdim bilirsin gezerken. Ya senin serçe parmağındı ya da kendi parmağım. Kollarımı arkamda kavuşturup tutardım işaret parmağımı senin yokluğunda. Neden gittin? Özledim seni çok özledim ben…
On sekiz yıl ve on beş gün… Biliyorum buna da şükretmem gerek ama yetmedi bana onca yaşanmışlık... Çam kokusunu çok severdim küçüklüğümde. Seni getiriyordu bana çünkü. Artık gelmiyorsun. Yine de çok seviyorum çam kokusunu hayalini getiriyor artık bana. Gittiğin günden beri yağmurun da kokusunu çok seviyorum… Yağmurlu havada rüzgâr bana toprağının kokusunu getiriyor. Dolduruyorum ciğerlerime. Senin yeni kokunu taşıyor burnuma… Yağmur yağmasını bekliyorum ben çam kokusunu ve torağının kokusunu rüzgârla yollasın bana diye… Derin derin nefesler alıyorum. Neden beni yapayalnız bırakıp gittin?
Yalnızlık nasıl bir duygu yaşadın mı hiç? Üstelik kalabalık içinde yaşanan yalnızlığı soruyorum sana? Beni yalnız bırakıp gittin. On yedi yıl ve üç yüz on beş gün oldu senden yoksun kaldığım… Uzun zamandır yağmur yok… Rüzgârdaki emanetimi bekleyip duruyorum… Çok özledim kokunu çok… Seni çok özledim ben…
Hep “cemiyete karış” derdin bana “uzak durma insanlardan”. Bilirsin çekinmem “merhaba” demekten yeni yüzlere. Sen varken kolaydı her şey güven içindeydim. Kalkana gerek duymadım zırh kuşanmaya da... “Yüreğini temiz tut ki güzel insanlar çıksın karşına” derdin… Sen vardın güzeldi tabii… Öyle ani gittin ki beni tamamen savunmasız bıraktın… Korktum. Korktum ve kuşandım ne varsa üzerime… Kalkanlarımı ve zırhımı. Sen bana cesur ve güçlü olmayı öğrettin öyle olacaksın dedin… Ama korktum yokluğunda… Korktum fakat bunu belli edemedim dışarı. Sana söz vermiştim.
Bana “kalbini temiz tut. Rabbim gönlüne göre verir”derdin. Benim mi gönlüm bulanıktı? Cemiyetten kopmadım hiç. “Merhaba” demekten çekinmedim yeni yüzlere… Ama korktum yokluğunda zırhımı kalkanımı kuşandım karıştım cemiyete… Güzel insanlar da oldu çevremde. Ailem yanımdaydı. Dostlarım arkadaşlarım oldu. Ama yalnızdım aralarında. Neden biliyor musun? Ben korkumu gözyaşlarımı kimseyle paylaşamadım. Sana söz verdim güçlü olacağım konusunda. O zaman yalnız kalıyorsun kalabalık içinde… Çok yoruldu omuzlarım… Çok ağırlar kuşandıklarım. Ama söz verdim sana. Biliyorsun gittiğinde bile sadece bir gün ağlayabildim. Panikledim, geri gelmeyeceğini, koynunda uyuyamayacağımı, yüzümü boynuna gömemeyeceğimi bilmek beni çok ürküttü. O yüzden engel olamadım gözyaşlarıma. Kokunu çok özledim. Neden bırakıp gittin zamansız?
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
