Yağmurda Kaybolan Şiiri - Şairin Sesi

Yağmurda yürümeyi çok seviyorum,
Çünkü hiç kimse ağladığımı anlamıyor.
Gözyaşlarım, gökyüzünün unuttuğu dualar gibi,
Toprağa karışıp sessizce kayboluyor.

Şehir ıslanıyor, yollar titriyor,
Kaldırımların yüzüme düşen gölgeleri,
Beni tanıyormuş gibi bakıyor gözlerime,
Ama susuyorlar… Beni ele vermiyorlar.

Rüzgâr, içimde kopan fırtınaya denk,
Savrulan yapraklar gibi düşüyorum ben de,
Kimse bilmiyor kaç kez kırıldığımı,
Camdan bir hayal gibi çatlayıp dağıldığımı.

Her adımda geçmişe batıyor ayaklarım,
Çamur gibi yapışıyor hatıralar,
Göğsümde bir ağırlık, adı konmamış bir yük,
Sanki bir mezar taşı gibi taşıyorum onu.

Yağmur yağıyor, ben yürüyorum,
Ve dünya bilmiyor… bilmese de olur.
Çünkü her damlada ben biraz daha siliniyorum,
Gök, beni kendi sırrına gömüyor.