Yağmurda Şiiri - Erbil Kutlu

Hani insan acılarını,
Atarmış ya ağlarken göz yaşları ile,
İşte bende attım bugün,
Yağan yağmur ile temizleyerek.
Ne göz yaşım durdu,
Ne de yağmur,
Caddeler sokaklar sel oldu,
Ama sonunda tabiat, acılarından arınmış olarak,
Saf bir halde erbili buldu...

Saf ve arınmış halde,
Kalbim hafifledi,
Kuş gibi uçacak sanki...
Hep bir heyecanlı, hep bir coşkulu oldum...
Sakınır, saklar oldum;
O bir çift güzel göz ile, o içten ve samimi gülüşü kalbimde...

Yağdıkça ıslandım yollarda yağmur ile,
Yanaklarımdan ateşler akıyordu sanki,
Yanıyordu yanaklarım, dökerken gözyaşlarımla acılarımı,
Kimseler anlamıyordu,
Ağlıyordum insanların arasında dolanırken.

Deniz durgundu,
Fırtına öncesi gibiydi,
Deniz çarşaf gibi değildi, ama kalbimin
Yeni yeni çarpmaya başlaması gibi hafif hafif dalgalanmakta idi…

Doğanın yeniden bahara erip, uyanmasına benziyor halim,
Ama ilk defa oluyorum ben böyle,
Geçmişimden gelen acılarımın biriktirdiklerini döküyorum ya,
Bir ebenin doğurduğu bir bebeğe benziyorum,
Pespembe teni ile, ilk nefeslerimi almak için ağlıyorum ben…

Her bebek ağlayarak gelir dünyaya,
Lakin gülmesinin değerini bilsin, kaybetmesin diye insanevladı…

Ve ben doğdum onunla o gün…
Daha da bitmesin diye bu gülüşlerim,
Onunda gülmesine köleyim;
O bana mutluluk veriyor, ona tek verebileceğim
Güneşler açtırıp baharlar getirdiği dünyamdır ancak benim…

Hani insan acılarını,
Atarmış ya ağlarken göz yaşları ile,
İşte bende attım bugün,
Yağan yağmur ile temizleyerek.
Ne göz yaşım durdu,
Ne de yağmur,
Caddeler sokaklar sel oldu,
Ama sonunda tabiat, acılarından arınmış olarak,
Saf bir halde erbili buldu...

30.3.2012.CUMA