Yağmur yağmur... Şiiri - Tuncay Aytaç

Sözcükleri satırlara dizerken boğma hüzün sellerinde dilim, kış yağmurlarında boğulan caddeler değil gönlüm.
Sözcükleri dar ağacında asan katil şair rolü de yükleme suçlarıma.
Ben ayrılıklarla kavuşmaların ara kesitlerinde yolumu yitirmiş adamım.
O yüzden sığmaz sözcükler hece vezninin dar kurallarına.
O yüzden olumsuzdur dizeler.
O yüzden kuralsizdir bakışlarım.
Sözcüklerini kıskanan şair rolüne düşürme beni dilim.
Kırık kalemlerin yazdığı kelâmlar uzanır göğe.
Ben ki, hüzün çiçeklerini yüzümde açtıran adamım.
Gulümsemelerim bile açılımdır ki, o yüzden ıslak kaldırımlarda yazarım bir kaç söz ıslak kağıtların mürekkebi dağıtan sayfalarına.
Yürüyen ormanlar girer rüyalarıma, yaprağı üzerinde kurumuş son bahar yılkilarinda.
Gizemli papatya tarlalarında seviyor sevmiyordan ötedir benim sevmlerim.
Her zaman sevgiye açılır gönül pencerelerim.
Ağıran sakallarımın yorgun şakaklarima bir düş mesafesinde öykündüm yaşama.
Yaşamak saadet zincirlerinin mesut bahtiyar halkalarından oluşmuyor ki!
Mutlu gülümsemeler olsun her daim yüzümde.
Fotoğrafların iz düşümünde düşünen adam rolleri de yapmacık değildir ki, mutlu gülümseme rolü keserken mutsuzluk çukurunda can çekişen yüreğime ihaneti zúl bilmenin kıvancı öykünür her verilen hayat pozunda.
Kolumdaki pazubantta kaderin sillesini yiyen adamların temsilcisi diye yazarken yaptığım roller berhava düşlere karışır mavi bulutlarda.
Yine yağmur öyküsü yağmurlu günün akşamında.
Gönlümün direncini sınayan ne çok şey var sokakların yağmur sularına karışan.
Yorgun gözlerimin ferini yıkıyor yağmurlar her cama vuran yağmur damlasında.
Vedalar sedalara karışırken titriyor sokak lambaları, titriyor zaman.
Vay be, diyorum, vay be, duygularım sarhoş bulutlar gibi yağıyor yağmur yağmur.