Yağmur Vuslat Şarkısını Söyler Gülpınar’da

Birbirini özleyen
Çok eski iki sevgiliydiler yağmurla Gülpınar
Toprak çatlamıştı damar damar hasretinden
Zeytin ağaçları indirmişti yere dallarını
Kuşların türküleri dinmişti
Balıkçıların ağları dışında kurumuştu her yer
Bıçak açmıyordu kimsenin dilini
Gökyüzü maviyle yeşili andırıyordu cansız mecalsiz
Bulutlar uzağından geçiyordu hasret kokulu dağların
Sarı ve beyaz papatyalardan başkası yoktu çimende
Dağların başından dağılmıştı duman
Kızların çeyizi kesmişti ümidi düğünden dernekten
Herkesin sohbeti borç harç üstüneydi
Ve kuraklık üstüneydi
Beklenen yağmur üstüneydi
Ne zamanki yağmur düştü İzmir’e
İşte o zaman köylünün içine düştü ilk umut
Gurbete işe giden babalar gibi dönüp gelmişti
Sevindi hasret kokan sevdalı yürekler
Sinsi sinsiydi önce
Sonra alabildiğine söyledi şarkısını yağmurla rüzgar
Ve beklenen yolcu geldi gittiği yerden
Yalnız başına gökleri bekleyen dağlar
Kavuştu sevgilisinin damlalarına
Sis pus kapladı yeri ve göğü ufuktan
İki sevgili buluştular hasret kokularıyla
Yağmur vuslat şarkısını söyler Gülpınar’da
Aysel’in penceresinden izledim sevdalıları
Akliman’da, Göztepe’de, Kumbağlar’da tüten aşk
Babakale’de, Kocaköy’de Gülpınar’da kavuştu sevdiğine
Tuzla’da kaplıcalarla kucaklaştı
Koyunevi’nde, Sokakağzı’nda, Bademli’de
Babadere’de, Kösedere’de, Sivrice’de
Yer gök buluştu zeytinlikte
Yüzler güldü, ferahladı gönüller
Tüm şarkılar şimdi vuslat üstüne söylenir
Gözler yolda, yeniden gelecek sevgililer beklenir...

Turan Gökmenoğlu
Kadıköy, 2 Mart 2007