Yağmur Tanesi Şiiri - Cem Kamalı

Bir yağmur oldum, gurbete düştüm,
Bu topraklar çok uzak,
Bu topraklar çok soğuk.
Oysa ben, en ılık damlaları getiriyordum,
En güzel aşklara yağıyordum.
Fırtınayı sürüklemiyordum peşimde,
Yıldırımlarım yoktu insanları ürküten,
Şimşeklerimde yoktu göğü yaran.
Bir çiğ tanesi masumluğunda güneşi bekliyordum,
İlk ışıklarıyla gözünü kamaştırıyordum insanların.
Ama beni durdurmadı; kendi toprağımda kendi insanlarım.
Gurbete düştüm son yağmurları,
Haykırarak döküldü taneleri,
Fırtınalarım koptu,
Yıldırımlarım düştü tüm şehre,
Şimşekler yardı göğü,
Göğün her yani delik testi,
Paramparça aşıklar,
Paramparça hepsinin gözleri.
Gurbete düşürdüler beni,
En sağanak zamanımda kovdular.
Oysa ben, yeşersin, bir fidanın bedeninde birleşsin istiyordum tüm aşklar.
Bir can havli tuttu ki içimi,
Beni de böyle harcadılar...
(CMK)