Yağmur sonu çiçeği

ben bilmem gülmeleri
bana neydi ki..!
her yangın
her keder
her acıyla iç içeyim.
iki kat hüzünlü
sayısızcaydı gecelerim.
çığlığım
hıçkırıklarım
büyüdü durdu
yalnızlığın vahşi ateşiyle..

iskele ve sokaklarda
büyütüp durdum
sessizliğimi.
kayboldum
sağır duvarlarda.
nereden bilebilirdim
çiçek açacak
eğri büğrü günlerim.

tutuşturup durdu
sevgimi
inceliği elerinin.
ve,
acı rüzgarlarımı kesti,
ay ışığı
kahve gözlerin.
bir uzak yağmur
gönlüme düşen
kirpiklerin.

uyan, en temiz sevginle
yağmur sonu çiçeğim
dudaklarının renginde.
uyan,
kollarıma uzanıp
o gamzeli yüzünle..

Mustafa kaya
28.12.2005 / fatih
www.mustafakaya.net