Yağmur Senfonisi

Söyle Sevgili!
Niye,
Gün ortasında,
Kara bulutların hüzünlerini
Gözlerime bırakıyorsun,
Yoksa,
Beni hep yağmurlarda mı anıyorsun…

İlk pıt pıtları ritm tutar
Damlalar birikir saçlarında
Süzülür keman çığlığı ince tellerinden
Yavaş bir melodiye dönüşür yanaklarında

Bas gökgürültüsü haykırır
Azar sonra şiddeti
Çarpar göz kapaklarına
Arya olur kulaklarına

Teneke damların
Tenorları eşlik eder
Katılır derinden
Bu mucizevi koroya

Fagot rüzgar başlar
Flütün cılız sesini bastırırcasına
Fırtınanın sesi haykırır
Delinir gökyüzü bardaktan boşanırcasına

Zengini, fakiri, kimsesizi
Yıldızlar izleyemez
Ay ışığı derin uykuda
Sarmalar yürekleri
Kırmak ister kimsesiz pencereleri
Hüzün dolu bir yağmur senfonisi...