Yağmur Ormanda Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

gece öylesine esmer ki
kendi ellerimi bile göremiyorum
marekeş atım şahlanıyor
ikimizi kurtarmak için!
yapışkan çamurla dolu
yağmur altı ormandan
esrarlı bir güç çekiyor
manyetik merkezine acımadan
gerçek zaman ve o anki
tehlike! bendeki zaman algısı
yıkılıyor birbiri üzerine
ağlıyorum sonum geldi. kavramı!
kaplıyor bedenimi tüm hücrelerimi
soğuk terler akıyor dizlerime!
kalbim duracak sevgili neredeyse!
Allahım kaderim felakette! gönder!
anka kuşu kanat açsın ellerime
götürsün krizden varlığımı gülbahçesine