Yağmur Olup Giden Şiiri - Kiyaz Kılınç

Yağmur Olup Giden

Sustum ya…
Anladım.
Her kelimem biraz daha batıyordu içine.
Ben konuştukça,
sen yavaşça gidiyordun aslında.
Ama susmayı öğrenemedim.
Çünkü senden gitmek…
kendimden vazgeçmekti.
Senden gitmek…
beni terk etmekti.

Biliyorum,
yalan gibi duran “seviyorum”lar bıraktım geride.
Ama inan…
O zamanlar sevmenin de
acıttığını bilmiyordum henüz.

Kalbini aldım
avuçlarımın tam ortasına.
Ellerin… hep soğuktu.
Titrek bir kış gibiydi tenin.
Sımsıkı tutamadım,
kırılacak diye korktum.
Ve… öylece
düştü elimden.

Sen… yağmura dönüştün.
Ben gökyüzünü terk ettim.
Her damlanla biraz daha eksildim.
Sense… sustuğuma bakıp
izlerini unuttuğumu sandın.

Evet, yıldızlarını çaldım.
Ama… karanlığımda kaybolmamak içindi.
Ve evet…
İçindeki baharın rengine dokundum,
çünkü benim mevsimim
çoktan kış olmuştu.

Dizlerin kanarken
merhem olmak istedim.
Yaralarına dokunmaya kıyamadım.
Belki de…
ruhuna iyi gelecek kadar
temiz değildim.

Yıkmak istemedim hiçbir şeyi.
Sadece…
yönümü kaybettim.

Şimdi…
“Konuş” desem… sesin yok.
“Kal” desem… gölgen bile gitmiş.
“Affet” desem… kelimeler boş.

Ama… sus, olur mu?
Sadece bir kez daha…
sus.

Çünkü sustuğunda,
hâlâ beni
dinliyormuşsun gibi hissediyorum.

Kiyaz