Yağmur Çocukları

Ve yağmur durulur
Bir şehir akar caddelerden
Mazgallara biriken
Gün görmemiş çocukların
Masum ve pak günleridir
Şehrin kaldırımlarından geçer
Üstü başı çıplak
Onuru hala alnında
Sıcacık çocukların
Ve çocuklar
Sabahına kör, gecesine sağır
Şehirlerde vurulur

Mevsim ölüm zamanıdır kurtuluşuna bir kurşun
Mabetlerine postallar
Sokaklarına lağım çukurları
Üstüne yalandan bir tez…
Ne çok bahanesi var ölümün
İşte memleketin evlatları can verir kuklacısının elinde
Ve yağmur da temizler ızdırapları

Dilini bildiğim
Dinini bildiğim
Aşını yediğim
Acısını çektiğim
Anadolu’m
Zamanın zembereğinde
Dost görünen kardeşinin elinde
Adını yazıyor tarihe
"Dost elinden öldüm" diye

Ve yağmur şehrin saçaklarına sinmiş minicik yüreklere
Bin yıllık kardeşliğe vurulan ihanetin
Gözyaşlarını sunar

Ne acıdır yüzlere gülümseme yerine
Ağıtlar dolusu hüzünlerin yerleşmesi
Şehirler bombalanır kapımın eşiğinde
Ölümler sızar çocukların gülüşlerine
Sağır bir dünyaya avaz avaz bağırsam da
Tüm çareler tıkanır bir yağmur aralığında

Bir ağacın kollarında
Ayrı ayrı tomurcuklarıydık
Yağmurla can bulur, yağmurla gülerdik
Ve bir şehrin göbeğinde
Sebepsiz yere can verdik

Doğusundan batısına uzanırdı
Gâh tarihten kalma
Gâh modern zamanlardan doğma
Her hanesinde bin yıllık kardeşlik
Her hanesinde çok uzak düşmanlık
Ta ki bir ihanet gününde
Döküldü asırlık çınarların yaprakları
Ölüm iki heceydi lakin
Acısı sonsuza dek sürecek bir ağıt

Çocuklara yağmurda oynamak yakışırdı
Gri şehirlerin küçücük yeşil alanlarında
Çok görüldü, ölüm reva görüldü
Öldürenlere sormak gelmedi akıllara
Akıllarda yalanlar dolu, vicdanlar kuru
Acımadan yağmurları kirlettiler
Mavi Gök kurudu, yarınlar al al oldu

Mevsimler değişse de yağmurlar aynıdır
Zaman geçse de çocuklar ölür
Ve kıyamete dek çocuk kalır bedenleri
Anaların gözünde de büyümez
Akıllarda kalır, hep doğdukları gibi
Ve yağmurlar silemez bu halleri
Sadece tuzunu alır gözlerden süzülenlerin