yAĞMUR çOCUK... Şiiri - Sinem Özaşgın

Hayatının başlığını küçük başlayanlara....

Küçücük saçları vardı hayatın
Yağmurlar
şıp
şıp
yağardı...
Minicik bir çocuğun avuçları saydamlaşırdı...
Göz bebekleri çekilirdi suya...
Kocaman olurdu gözünün bebekleri
dudaklarını değdirirdi...
Ufak bir ter kalırdı dudağında
Sürterdi, yayardı terini susamışçasına
Annesinin bağladığı yazmayı çözerdş...
Saçları
gümrah-ça aşkla akıverir (di) omuzlarına...

Hayatın...
Evet... Hayatın ufacık saçları vardı...
Ama
O’ nun saçları gümrah-çaydı
Nisan yağmurudur dedi
Yağmur
Yağmur
Yap- nur...

Tık tık
O da ne? ...
Saçlarının köklerine kayan
Ellerinden kopma saydamcıklar
Ne serindi...
Serin
serin...

Ilık bir ilkbahar hayatına
Sonrabarımsı bir ölüm katıyor
Saçlarına
Derin
derin...

Birdem
çocuk eğdi başını
Asfalta vurulan damlalara geldi gözleri...
"Gidiyor! ... " diyordu
Gidiyor...
Gidiyor! ...
Başından damlalar akıyor
asfalta vuruluyordu...
Heba
Heba oluyordu...

Önce
sessizce kaldırdı önüne
ayaklarını
ve dimdik tuttu
başını
avuçlarını açtı
ve önünde bir su şişesi...
Toplayacağım dedi...
Toplayıp atacağım
Günesin çatlamış dudaklı çocuklarına...

Af’ rikaya...
Affa...

Evet çocuğun düşünceleri uzundu
Ama
Küçücük saçları vardı hayatın...
Ve
yağmurlar
şıp
şıp
şıp
yağardı...

E F T E L Y A...
(Akdenizi cebinde taşıyan kız...)