Yağmur Çisesi Şiiri - Zennehar Yılmaz

Yaktım dünyaları haykıramadım Nefesim yetmiyor engellere takıldı Tökezledi yüreğim ufuklara yelken açamadım Rüzgârım boranlarda yelkenim param parça Issız diyarlar kabul etti de sen edemedin Açılan eller oldu sevgi dileyen Sana açılan elim bomboş kaydı daima Mavisine aldanıp gökyüzüne kanat açtım Şimşeklere yakalandım yıldırım çakışı Kalbimin atışından keskin değildi Kurban olmaya hazırdı ürkek yüreğim Masumdu saftı küçücüklüğünde büyümekteydi Artışında boşalan oldu her yağmur çisesinde Yontulmuş kum halini almışım şimdi Üflesen savrulup yok oluverecek gibiyim Çöllerin var olmayan serabında kayboluyorum Hafifçe fısıldayan uğultu gibi Varsam sessizliğine karmaşan oluversem Şaşkınlığında bakışlarına mühürlensem Titreyişinde hislerin o an ben olsam