Yağmur Benimle Konuşuyor Şiiri - Serpil ...

Yağmur Benimle Konuşuyor

Ne zaman içim daralsa, gökyüzü benimle ağlar,
yağmur başlar, kalbimi dinleyen tek dost gibi.
Her damla, içimdeki sessiz çığlığa dokunur,
gözyaşlarımla karışır,
kimse fark etmez ama ben duyarım o sesi.

Ne zaman seni özlesem,
daha bir koyulaşır bulutlar,
her damla biraz daha ağır gelir yüreğime.
Kimse anlamaz beni,
belki de kimse böylesine derin sevmeyi taşıyamaz.

Yağmurla yıkamaya çalışır içimdeki acıyı,
ben sadece dinlerim,
sanki diyor:
“Üzülme… sevgi, kaybettiğinde bile seni sen yapar.”

Belki de ben fazla sevdim,
belki de herkes bu kadar derin sevemezdi.
Ama öğrendim, her yara biraz ışık sızdırır,
her kayıp biraz daha ben yapar insanı.

Artık biri gelsin diye değil
sevmek için seviyorum.
Hayatı, kendimi, rüzgârı,
ve hâlâ içimde yankılanan eski duaları…

Yağmur duruyor bir an,
gökyüzü açılıyor usulca.
Bir ışık süzülüyor kalbime,
ve ben fısıltısını duyuyorum içimde:
“Belki de bu yüzden, içim artık ağlamıyor,
çünkü yağmurdan sonra hep gökkuşağı doğuyor.”

Ve o an,
her şey anlam kazanıyor:
Sevmek, kaybetmekle ölçülmez.
Ben, seni hâlâ seviyorum,
ama artık kendimi de kaybetmeden.

Yağmur bana fısıldıyor:
Yeniden, korkmadan sevebilirsin…

Yağmurun sesiyle sustum bu kez, kelimeler yoruldu çünkü.
Her damla, içimde bir anıya değdi, her biri onun adını fısıldadı.
Sevmek bazen kaybetmekle sınanırmış; ben bunu yağmurla öğrendim.
Birini sevmek, kendinden bir parçayı ona emanet etmekmiş.
Ama bazen o parça geri dönmez, eksik kalırsın işte o zaman kendini bulursun.
Yağmur bana bunu anlattı: gerçek sevgi, dönmeyi beklemeden sevmekmiş.
Gökyüzü ağlarken ben de ağladım, ama her yağmurun sonunda bir gökkuşağı saklanır.
Belki de Tanrı, bu hüznü bana unutmamam için gönderdi
çünkü en güzel dualar hep ıslakken edilir.
Şimdi biliyorum:
Her kayboluşun içinde, yeniden doğmak için bir kıvılcım gizli.
Ve işte o yüzden, ben hâlâ sevebiliyorum…