Yağmur Şiiri - Namık Kemal Kara

Hava soğuk,
Şehrin her tarafı karalara bürünmüş
ve bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyor üzerime.

Hissediyorum şu anda tenimde,
Dokunuşun kadar soğuk olmasada,
Üşütüyor yinede.

Tek başıma dolaşıyorum şimdi bu şehri,
Bu ürkütücü karanlıkta tek başıma korktuğum gibi,
Yalnız ıslanmaktanda korkuyorum şimdi.
Yine de seviyorum yağmuru aynı eskiden olduğu gibi.

Gözyaşlarım yağmura karışıyor
ve dudaklarımı okşayarak bana yine eskiyi hatırlatıyor.
Boynumdan süzülüp kalbime geldiğinde,
Yeniden buhar olup gökyüzüne karışıyor.

Anlamıyorsun değil mi?
Senin için yağmuru yüreğime hapsetmiştim,
Şimdi ise buharlaştırıp gözpınarlarıma ekledim.

Kolay mı sanıyorsun her gün ağlayabilmeyi,
Burda, bu şekilde sensiz olabilmeyi,
Üzerindeki çiçeklerle ağlayarak konuşabilmeyi,
Her gün yağmur yağdığında seni sevdiğimi söyleyerek,
Sensiz kalabilmeyi.
Kolay mı sanıyorsun Dünya'da sensiz yaşayabilmeyi?

(30.10.2003 Ordu)