Yağmur Şiiri - Abdulrızak Kılıç

yağmur damlacıkları
vuruyor yine
güle
yaprağa
dikenine
bahçemin

sararıyor
dökülüyor
tomurcukları
bahçemin
vurunca
çaresiz rüzgâr
yağmur tanecikleri önünde
aslında
sararmıyor
dökülmüyor
kurumuyor
güller yapraklar dikenler
dikensiz gönül bahçemde...

güller
güller ki
yağdıkça
yağmur damlacıkları
kanım gibi
kırmızıdır
her dem
her dem
yakıp
kavuruyor
bitiriyor
sen olmayınca
boynu bükük gülleriyle
günleriyle
hazansız içimi...

havalar
serseri
yine yağmur
çamur...

yine
yağmur
o kumru kanatlarıyla
konuyorken
o çörek dudaklarıma
o çörek dudak

sana seni anımsatmıyor mu
sana
o tane tane yağan
ben damlacıklarını
her şeye
her şeye rağmen seni
anımsıyorum
her dem anımsadığım
anımsayacağım gibi
diri dipdiri...

geçmiş
geçmişiyle yağıyor
rüzgârıyla
yağmuruyla
hatırlıyorum
hatırlıyor musun
Bodrumu
İzmiri
Silifkeyi
o hafiften
hafif hafif yağan sevgiyi
Tansaşa giderken
sırılsıklam bizi
anımsıyorum
elimde olmadan
elimde olmadan anımsayamadığım tek şey
kanlı göz yaşları...

artık gömülmek vakti
geçmişle geleceğe sensiz
yanıldım
kaldım
senle sensiz kendime
oldu

oldu işte
üşüdüm
üşüdüm
dondum

geçmiş örtüyorken geleceği
biliyorum
sıcak tutar her sevdanın
yaraları
yanılgıları
acıları
insanı...

yağıyor
yağsın yağmur damlacıkları
yiyor
bitiriyor
yakıp kavuruyor bende beni
bende son seni...