Karların bahçelere değil zihnime yağdığı bir gündeydi
Ona donuk bakışlarım
Düşünmekten aciz zihnim
Soğukluk hissettim
Parmak uçlarımdan damarlarımdan akan soğuk
İçimde bir kıpırtı ve yanan kömürdü gözleri
Küçüktü yalnızca kendini ısıtacak kadar küçüktü
Lakin ışığı bile ısınmama kafi gelmişti
Aldım içime sakladım
Atkıma sarmaladım
Bitmeyen minnet duygusuyla baktım tekrar gözlerine
Bu kar durmayacak mı
Yağmura çevirmeyecek mi
Güneşi doğdurmayacak mı tekrar
Gözleriyle maalesef demişti
Yine de eğdim başımı tefekküre duran Derviş gibi ona durdum ebediyen
Ve eğilip fısıltıyla
Kar da olsan yağmur da damarlarımı senden başkası ısıtamaz
Anlamıştı beni gülümsüyordu acıyordu bana
Biliyordu ısıtacak değildi gözleri
Çünkü o bir güneşe aşıktı ben ise onun için kardan kadına dönmüştüm damarlarımdaki soğuklukla yaklaştım
Buz gibi ellerimle dokundum son defa suratına
Üşüdü
Çektim elimi
Çıkardım içimden o ıslak gözlerini
İzi bende demekten geri kalmayarak
Son vedamı dudaklarıma nakşettim
Sümeyye Tümay
Kayıt Tarihi : 4.4.2018 19:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiir ilham işidir. Zannımca buna bir hikâye de gerekmez. Aşık değilim. Yalnızca şiir yazıyorum bu kadar 😊
TÜM YORUMLAR (1)