Yabancı Şiiri - Emre Doğan

En sevdiğim kadının tabutunu açtırtmadım,
Bunu görmem bir şey ifade etmiyor.
İnsanlar ölür ve başka kadınlar başka adamlar yaşamaya devam eder,
İnsanlık ölümle kardeştir.
Bir tahta iskemleye oturdum ve ziyaretçilerle bakıştım.
Beyaz duvardan yansıyan ışıkla beraber sütlü kahvemi içtim.
Üzülmüyordum.
İnsanlar ölür.
Üzüntü sadece alışkanlıklarımızdan ibaretti.
En sevdiğim kadını toprağa karıştırdım ve ağaçtan köklerini daha hiç sulamadan,
İlk otobüsle eve gittim ve uyumayı düşledim.
Sıcak toz zerrecikleriyle üstüme işkence yaparken,
Kendimi serin mavinin kucağına ve kulaç attım.
Eve geldim yemek yedim,
Sorumlu komşularımla konuştum ve sigara içtim.

Yeni dostum ve yeni bir kız arkadaşım vardı.
Adı Maria.
Onu sevip sevmediğimi sordu iki kere.
Cevabım “hayır” dı ama yine de benimle birlikte ve
Onunla yüzmekten hoşlanıyorum.
Gittiğimiz ilk sinemada öptüğümde onu,
Serin dudakları içimi kıpırdatmıştı.
Yeni dostum ise iyi bir adamdı.
Bizi tatile davet etti.
Gittik.
Pansiyon sahibini de sevdim.
Hep birlikte gider ve denize girerdik.
Sıcaktan saçlarım gözlerimi kapattığı bir anda,
En sevdiğim arkadaşımın düşmanını,
En sevdiğim arkadaşımın silahıyla beş el ateş ettim.
Ve öldürdüm adamı.
Ölüm insanlıkla kardeştir.
Mahkemede de aynısını söyledim.
İdam kararı verildi.
Hücremdeki pencereden tam yirmi dört saat boyunca,
Sadece gündüzün geceye dönüşünü düşündüm.
Tanrı’yla meşgul etmek istemedim kendimi.
Yoktu çünkü.
Ölecektim.
Bir şafak vakti,
Gelip alacaklar ve büyük bir meydanda,
Dikkatli gözler önünde.
Korkmadım.
Zaten ölecektim.
Ha yirmi yıl sonra ha birazdan.
Sadece daha da görebileceğim şeylerin heyecanı sönmüştü.
Çünkü ölecektim.
Bu kesindi.
Üzülmeme gerek yoktu.
Üzülmüyordum.
İnsan ölümle kol kola gezer bulutlarda.
Şafak vakti beni almaya geldiklerinde,
Tek düşündüğüm,
Hayatım boyunca yalnız ve tek yaşamış bir adam olarak,
İdam günümde meydanda yalnız olmamak ve kalabalık içinde,
İlk defa dikkatlerin sadece bana odaklandığını bilmek istedim.
Ölürken yalnız olmak istemedim, sadece bu.