Yaban Mersinlerini Büyüttüm Yaban Mersin ...

yaban mersini bitkisi gördüm rüyalarımda
uçsuz bucaksız topraklarda ve alabildiğine
bütün yaban mersinlerini büyüttüm içimde
bir ağaç gibi büyüttüm, bir çocuk gibi
içinde gezindim kılcal damarlarında hayatın
doğduğum yerlerin suları ve toprağı
gözyaşların rengi gibiydi gözlerimdeki
ve acele acele sevmeler eskiden kalan
ve uzaktan uzaktan
bir çakıl taşının izdüşümü gibiydi gecedeki
bir kadeh tutuşu vardı su katılmadık umutların
ve denize benzer bakışların derinliği
sıradan bir yansıması gibiydi yüzümün kendi hüznüne
bir gün tek başına kalırsan bulutlarda örneğin
bir gün tek başına romanını okursun bir gün
kenan'ın intiharını önemsersin belki
günsel'in kuşkusu da yabana atılmaz hani
ben de polis sanmıştım yıllarca kendimi
yıllarca ve uçurumun kıyısında
polis sanmıştım kendimi, şimdi değil
köşe başlarında gözleri bağlı martılar şen şakrak
orkideler, gölge fesleğenleri, mimozalar sıra sıra
sıralanır aklımın kıyısına
bağışlanır uzak yerleri alacakaranlığın
kıyıya vuran dalgalar gibi sözlerimden de öte
gözlerimden de öte belki de

beyaz bir gemi yükselir bulutların arasından
zaman sığınacak limanı gibi güz artığı hüzünlerin
ve bütün fotoğrafları yitik imgelerin
şiirlerin bittiği ölü saatlerde, şehirlerden uzak
ve boş sokaklarda
dallarını efsaneye dönüştürür heyula servilerin
koşmak varken sözgelimi koşar adım koşmak varken
bir güzel uyurum pirinç karyolasında
kendi rengindeki duygularımın
bir umut tezgahının imbiğinde
fal açar yakamozların ışıltısı
ve ben nerdesin diye seni sorduğumda
atlı karıncaları çocukluğumun çok uzaklarda
eski zamanlardan kalan şarkılar gibi
döne döne bir dönencenin aksinde
tamamlamak ister eksik bir şeyleri içimde
tüm ayrıntılarından sıyrılarak hayatın ve kaygılarından
biraz da kendini biriktirmiş gibi ansızın

gelincikler gelirken bir tepenin ardından
küçük küçük adımlarla yürüyerek küçücük
bozkırıyla birlikte bir taşra kasabasının
çivit kokusu sarar her yeri duman duman
durmadan artar eski zamanların ıstırabı
mektuplar yazılır parşömenlere satır satır
zarfları kendinden öte parşömenlere
güvercinler mektup taşır uzakların uzağına
ben desem ki kar serpintisi sen ne desen
sen bir denesen kesersiz, çivisiz aygıtları
süzülüp gelen ruhların içinden
bir denesen elbet görünenin yazgısını
öfkenin izini sürsen köpük köpük
bir yanda sardunyalar solmaktan yorgun argın
ve öğle vaktinin dinginliği görünüşte
öylesi bir ıssızlık avlusunda kalplerin
damıtır sularını uzak diyarların
damıtır biraz da kendini damıtır gibi dingin

yarın ben ne yaparım bilinmez
kendi yüzümü kar altında
başkalarının yüzüne eklerim belki
ya da solgun anıların gölgesinde
yağmur bulutlarını bekler miyim bilinmez
aslında gelecek bugünden bilinmez
yarına allah kerim diye bir söz var üstelik
kendini sınar hayatın bilgisi, insanları sınar
ben kendimi sınarım derin sularda
kaybederek kazanan yaşam ustaları örneğin
her deneyim bir artıdır derler yaşama
her yenilgi bir yengidir aslında
önce sığlığı yaşanır hayatın
sonra derinliği derler
kaybederek kazanan yaşam ustaları

ve engin yüreğinde yalnızlıkların
ayak izleri olur mu umutların
kocaman yollarda
ayak izleri olur mu bilmem
yeni anlamıyla yüklü zamanların izinde
yıllarca beklenen güzellikler gibi uzaklardan
güzellikler yıllarca beklenir mi demeyin
kor alevler varken insanın gözlerinde
ve sözlerinde yüklü anlamlar
güzellikler yıllarca beklenir mi demeyin
çünkü kıvrım kıvrım kıvrılır
zihinlerin sinir uçlarında o bitimsiz tutkular
zaman bitimsizdir de ondan işte
bir gülümseme, bir alıngan taflan gibi
gözleri aydınlığın
ve her şey güzel olacak gibi yarın

bir yanımda ince telaşlar kıpır kıpır
bir yanımda deniz
yaban mersinlerini büyüttüm içimde
yaban mersinlerini gecenin
bir ağaç gibi büyüttüm, bir çocuk gibi
yaban mersinlerini büyüttüm diyorum
bütün yaban mersinlerini
yaban mersinlerini büyüttüm
yaban mersinlerini gecenin

bir yanımda ince telaşlar kıpır kıpır
bir yanımda deniz
ben yaban mersinlerini büyüttüm içimde
siz umutlar neredeydiniz

istanbul; 22.07.2013