Yaban Gülleri Şiiri - Zennehar Yılmaz

Derler ya Ölüm, ölüm dediğin nedir gülüm, Ben senin için yaşamayı seçmişim İşte öyle bir şey senin sevmek Nice yaban gül kokladım Yine senin kollarında uyandım Varlığıma can canıma can katan sensin Çok sevdalar eyledim gülüm Yaban ellerde senin tadını tatmadım Ne cefalar çektirdim gülüme Cezam neyse yüklensin sırtıma Gülüm senin cefanı da çekerim Cehennem yangınında Yaban güllerine yandım ömrümün sümbülü, Yaktım içten içe sabrımla sınandı benim can sümbülüm Desinler de bu canıma can eksinler Günahıyla yandığım sümbülümden etmesinler Can dediklerim canımı yaktı çift kuruş için Canımdan can aldılar merhametten yoksunlar Yandım kandım bir yaban gülüne Ömrümü verirdim evimin sümbülüne Taç oldu kondu başıma Direk oldu yıkılmadı başıma Ben neler çektirmişim yol arkadaşım can yoldaşıma Yürek yansa şimdi ne fayda Gelmez keşkeler yerinde kalır izler silinmez Gönülden eskiler yaşandım sensiz hayatı Yaban güllere kandım ben sümbülümü üzdüm Kırdım boynu bükük koydum ama sevdası derindi Kopmadı asla benden nice sevdalara örnek İşte benim eşim dostum arkadaşım kalbimdeki kraliçem…