Yaban Şiiri - Seval Hislisoy

Kırklareli'nin Karahamza köyünde
Bir sait emmi vardı,
Oralardan değilmiş
Yaban derlerdi,
Evine giderken hep
Bizim burdan geçerdi
Bazen selam verirken
Ürkek ve tedirgindi
Köşgerlik yapıyordu
Garibanın biriydi
Alışmıştım ben onun
Geliş gidişlerine
Bazen bir kap yemeği
Götürürdüm evine
Çocuk gibi sevinir
Duayla uğurlardı
Bazen eğer başını
Gizli gizli ağlardı.
Çok sevdiği karısı
Bir başkasına kaçmış
O da hiç evlenmeden
Çocuklarına bakmış,
Sait emmi onları
Büyütmüş adam etmiş
Her biri bir tarafa
Almış başını gitmiş
Onda kendime yakın
Birşeyler görüyordum
Babamı görmüş gibi
Teselli oluyordum
Kış gelip çattığında
Göz gözü görmüyordu
Gece gündüz yağıyor
Kar tipi dinmiyordu
Birkaç gün kardan kıştan
Dışarı çıkamadım
Camdan dışarı bakıp
O yabanı aradım
Beşinci gün sonunda
Onu çok merak ettim
Bir komşuyuda alıp
Onun evine gittim
Seslendik birkaç kere
Hiç ses veren olmadı
Gözümden süzülen yaş
Yanağıma damladı
Camdan baktığımızda
Divanda yatıyordu
Öylece hareketsiz
Kapıya bakıyordu
Belki birkaç gün olmuş
Sobası da sönmüştü
Beklediği var gibi
Yüzünü yola dönmüştü
Bence onu yalnızlık
Kimsesizlik yenmişti
Buz gibi odasında
Garip yaban,ölmüştü..