Ben seni ölümüne sevdim,ölümüne geldim sana. Ama ya sen?
Fırtınasız sade bir hayatım vardı senden önce. Yaşıyor muydum bilemem. Sıradanlığın griliği içinde kaybolmuş insanlar arasında yaşamaya çalışıyordum. Ölmeye hakkım yoktu biliyordum.
Sonra sen geldin. Normal değildi gelişin. Yakıp yıkarak, dünyamı altüst ederek geldin. Davetsiz, ama özlenen bir misafir gibi. Kasırgalar koptu yaprak kıpırdamayan dünyamda. Oradan oraya savrulmaya başladım. İçtiğim su gibi,ekmek gibi oldun önce. Nefesim olup içime doldun. Sonra delice aktın damarlarımda; kan oldun bana. Ölüme eşdeğerdi sensizlik.
Ama baştan ayağa yasaktın, imkansızdın; yıkamadığım aşamayacağım engellerin ardında. Ölüm bir madalyon gibi boynumdaydı artık. Sensiz ölüyordum; ama seninlede ölümdü hayat. Uzak durmak istedim, yaklaşmamak. Akıllı hiçbir insan, yanacağını bile bile yaklaşmazdı ateşe. Oysa ben ateşle oynuyordum. Anladım ki,SEVGİM DELİLİĞİMDİ. Düşünmeden delice sevdim; hesapsız karşılıksız…
Ya sen? ... önce aklımı aldın; başka bir şey düşünemez oldum. Sonra sözlerimi. Senden gayrısını konuşamaz, yazamaz oldum. Gözlerimi istedin sonra,aldın. Göremiyordum artık başkasını. Yüreğimin sende olduğunu fark ettiğimdeyse, çok geçti. Ben, bende değildim artık. Beni almıştın; çalmıştın beklide.
İnatçı, hırçın, alabildiğine güçlüydüm herkese karşı. Sana ise sadece aşık. Sana hırçınlığım ölesiye kıskançlığımdı. Baktığın, konuştuğun herkesten kıskandım seni; annenden bile.
Sonra, çağırdın birgün; ”gel” dedin. Gelmemem lazımdı. Ama,sana kullandığım lügatta “hayır” yoktu. Oysa imkansızdı, yasaktı, zordu. Dağların kucaklaşmasıydı sana gelmek.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta