Ya Sen Bende Nereye Kadar… Şiiri - İpek ...

Kulaklarımda bir uğultu zaman zaman
Gamzelerimde bir çukur
Saçlarımı savuran bir rüzgarda
Bir özlemişlik yaşı dökülen gözlerimden
Uçuşan tozda toprakta..
Kız kulesinin hayali rüyalarımda
Ve terleyerek uyandıran bir hasrettir İstanbul

Bana bir yer söyle
Gözlerimi kapatıp siren sesi dinleyeyim
Sesiyle anlatsın bana kendini
Bir anıya dalıp da dizlerinde şehrimin
Onu hep onu sayıklayıp
Her şeyi gözlerinde yitireyim

Bu akşam olmalı bu veda
Bu akşam olmazsa bir daha gidemem
Bırakıp seni
Yeter artık bu mahzunluk
Her şey boşuna bu yaşlar da
Artık biz ayrıldık sevgili
Dünler yok artık geçmişimizde
Bitti bu masal ait değilim sana
Bırak beni..

Bir bardak çay içelim birlikte
Ben boğaza dalayım Hidiv’den
Sen beni seyret öylece
Ağlama ama..
Bu hüsran nereye kadar sürer
An gelip de unutacaksın ne de olsa
An gelir geçer..
Çayın tadı gibi aslında
Özlem de biter…

Gün boğuluyor kucağında yarim
Özlüyorum gözlerimde ki buğusunu dağlarının
Gün doğuyor karanlığına sevdiğim
Bir kanat takar da uçarım belki
Tozunu dumana katarım ayrılığın!

Ya sen bende nereye kadar
Nerelere kadar yaşarsın..
Kara sevda denir belki adına tutsaklığın,
Bir gün dönsem gene beni
Bagrına basar mısın..

Uzak uzak diyarlarda olurum
Adını duydugum an delirir bende ki yerin
Bilirim birkaç sene dersin..
Unuturum..
Bir yudum çayda belki
Ya da hoş bir anıda
Ben gene seni
Gene de seni bulurum..

Yaşamak istersen tutkulu bir aşkı
Tadarsın en zor anda bile..
Bu mayhoş tutsaklığı..