Ya Rab! ... Şiiri - Abdulkadir İlyas

Saat yine her zaman ki çabukluğuyla ilerliyordu koşar adımlarla..
Gecenin sessizliğinde küçücük bir yatakta
Umutlar yükseliyor ve bir cihan yatıyordu Pakistanda...
On yaşındaydı henüz
Ama kocamandı yüreciği dolup boşalan umutlarla
Başını ot yastığına dayamış hayaller inşa ediyordu yatağında
Yanında yatan kardeşlerine kaydı gözleri
Sıyırdı aklını hayallerinden
İçi bir hoş olmuştu, ki bir gariplik vardı bakışlarında
Çok küçüktü kardeşleri
Biri henüz kundakata sarlıyken;
İkiz kardeşleri vardı yaşları yedi
'Ağabey' diye seslenince ona bir babalık kabarırdı gönlünde
Ve hemen yardımlarına koşardı
O küçük yaşına, kirden görünmeyen yüzüne voe soyulmuş ayaklarına bakmadan
Soğuktan çatlayan elleriyle okşayıp severdi onları
Ben abiyim der ve içinde kocaman umutları yaşardı
Bir tebessüm görebilmekti tek isteği yüzlerinde
Babası yılda dört beş kez gelirdi eve
Evden ayrılana dek babası gelince
Dizinin dibinden ayrılmazdı uyurken bile
Çoğu zaman uyuya kalırdı babacığının kollarında
Rüyasında bile onu görürdü hem yanında da bulunsa...
Sabah masmavi gözlerini güneş ışıklarıyla açar
Babasuının gidişini hep kapalı perdenin ardından izlerdi
Kıpkırmızı yanaklarından dökülüverirdi yaşlar
Ve her defasında olduğu gibi onun geri döneceği günü beklerdi
Yaşı küçüktü belki ama yüreği, aklı ve hayalleri büyüktü
İçi acırdı evin köşesinde bir karınca görse
Belki acıkmıştır diye düşünür şeker koyardı önüne
Sonra karıncanın hızla kaçışını zevkle izler huzur gelirdi içine
Sana bunları kim öğretti diyene derdi ki annem büyüttü
Anacığının bir sözünü iki etmez düşürmezdi dilinden
Hep derdi ki kardeşlerine geçilmez ana sözünden
Yerinden usulca kalkıp babasının yanına gitti
Elektrik de yoktu evlerinde el yordamıyle yol bulup karanlıkta
O sert bakışların altındaki ince ruhu görürdü babasına her baktığında
Ay ışığı iyi vurmuyordu içeri, göremedi babasını bu kez
Sessizce döndü yatağına küçücük adımlarıyla
Ytağına uzanmış minicik ellerini semaya uzatıp Ya Rab demişti ki..
Ansızın bir sarsıntı ile irkildi
Sallanıyordu heryer, titriyordu korkudan
Kalkamak istedi yataktan düşüp yere serildi
Hemen kendini toparlayıp divanın altına giriverdi
Çığlık çığlığaydı her yer, kardeşleri uyanmış korkuyla ağlıyordu
Birden tavan çöküverdi büyük bir gürültüyle
Küçük kardeşlerinin parmakcıkları kaldı dışarda
Onlar da bir müddet titredi titredi ve durdu
Kocamandı yüreciği ama dayanamadı bu kadarına
Ya Rab diyebildi ve sustu! ...

Ve nihayet uyandı dermansız bedeniyle, etrafına bakındı
Kuvvet alıp doğruldu yerinden küçücük elleriyle
Annesini gördü, hmen yanı başında nmaz kılıyoru o yüce insan
Sonuna selam verdi annesi ve annne dedi yavrucak..
Kolay değil yüreciğiydi oncağızı yakan
Biz neredeyiz anne, babam kardeşleri nerde dedi
Anne semaya açılı ellerini usulca indirip başını öne eğdi
Deprem diyebildi sadece
Çözmüştü olayı o herşeye eren aklıyla
Artık babası gelmeyecekti hiç ve abi demeyecekti kimse
Yine ellerini semaya açtı
Ya Rab dedi yüreciğinin çırpınışıyla
Başını tekrar yastığına koyup o anı düşündü
Hayallerinin üzerine çöken bir tavan
Bir küçücük el can verirken çırpınan
Bundan ibaretti hatırladıkları anladıkça üzüldü
Elimde başka ne var deyip Ya Rab dedi süzüldü..

İki ay geçti olayın üzerinden
Bbasının ve kardeşlerinin mezarını bile söylemedi annesi
İsyan etme yavrum diyordu hep
Yine de yaş eksik olmazdı nur yüzünün gözlerinden
Ne olursa olsun kıramazdı anacığını
Onu biraz mutlu görebilmek için
Ya Rab dedi ve sildi yürekten o günlerin anısını
Yine birgün soruverdi anasına:
Neden bize yardım atmiyorlar anne, dedi
Bilmiyorlar mı benim müslüman abilerim ablalarım
Hadi bazıları delalettte neden suskun atalarım?
Senn değilmiydin bize müslüman birbirini Allah için sever diyen?
Bu nasıl sevgi annnem, duymadılar mı hala..
Yoksa hep böyle yanlız mı kalır düşen? ..
Sabret yavrum!
Rabbim bizi yanlız bırakmaz, kuluna acır diyen anasına
Rabbim bize acımayana neden acıyor diye sordu gönül yarasına..
Olsun yavrum, görmemişlerdir duymamışlardır mutlaka dedi ana
Sabret ki ecir bulasın
Senin sabrın daha yücedir, dayan yavrum dedi ana, dayan...
Bu sözleri duyar duymaz rabbine söz verdi heman
Halime çok şükür Allah'ım, benden daha beteri de vardır
Belki birileri hem anasız hem babasız
Belki sevdiğini kaybedenin yüreciği yanardır...
Bağışla Ya Rab o kullarını dedi yürekten yakarışıyla
Takatsiz felaketlerden koru, yanlız bırakma onları
Yardımını esirgeme, yaşatma bu acıyı onlara, dedi
Düğümlendi birşeyler boğazına
Masmavi gözleri büzüldü ve yine yaşlar düşüverdi avuçlarına
Ya Rab dedi usulca ve kapadı gözlerini umutsuzca...

Bilemiyordu ki zavallı onun mümin kardeşleri vardı
Hergün onun halini gören
Sözleri ve duyguları vay be'den öte geçmeyen
İçi biran bile sızlamayan
Ve bilemezdi ki uzakta müslüman ama umursamayan bir kavim yaşardı
Biliyor ve görüyordu herkes gerçekleri
Yapamıyor değil yapmıyordu kimse birşey
Müslümanlığa veda der gibiydi yürekler
Solarken dunyada cennetin hiç solmayacak çiçekleri
Din kardeşim diyemiyordu kimse yürekten
Ensar-muhacir kardeşliği anıydı sanki onlar için
Ama bilmiyordu ki yavrucak bütün bunları
Ya Rab diyebiliyordu hala birileri için
Kendi halcağızını düşünmeden
Hala uyuyordu müslüman kavimler
Bir kişi çıkıp da yardım edelim diyordu
Bahaneler hazırdı evvelden imkan yok deniyordu
Hakka karşı duramazken taştan yapılı kaleler
Neyine güveniyordu insan bilirken Hakk daha beter eder
Kul uykudaydı hala yaşananlara inat
İçinde birer damla yaşla iki avucun
Kendisi için semaya açılışından habersiz;
Duyamıyordu kendisi için yalvaran dilleri sessiz sessiz
Sanıyordu ki bu imtihan sadece birilerinin
Ne gözler görüyor ne kulaklar duyuyor
Hepsi olmuş birer kötürüm
Adeta saflığı tutuyor da biran akılcağızı ermiyor...

Sen Ya Rab dedinya yürekten, kurtuldun ki küçüğüm
Bizi ancak kurtarır cancağızların duaları
Bakma sen küçüksün ama avuçların kocaman
Bakma biz büyüğüz ama yanlız bize gelince el aman
Mahşerde haklar sıralanırken bedenlerimiz diler de ferman
Hakk haksızlığa meydan vermez umursamayana yok der derman
Biz Ya Rab desek de o an fayda vermez Hakk indinde
Keşke yürekten Ya Rab desem,
Keşke mümin kardeşim için inleyebilsem,
Ve ben keşke ölebilsem de senin yerinde olabilsem...

(2005)