dağları sis kapladığında hep sorarım;
bulutların üşümesinden midir yağmurların dökülmesi?
toprağın kayması, kaçaması gibi kendinden,
bir ağaç!
kımıldar yaprakları bir şimşeğin çakması yansıdıkça.
ya gökyüzü üşürse?
dereler taştığında hep sorarım;
üşümesinden midir toprağın yarılması?
bırakıp da ağaçlarını kendinden öte.
üşümesi midir çiçeklerin, konamaması gibi arıları.
ya nehirleri üşürse?
martıların sesi vurduğunda hep sorarım;
dalgaların üşümesinden midir lacivert rengin dökülmesi?
üşümesi kendinden öte balıkların,
düşünürüm, kaçamaması gibi kendinden.
denizler, nesiniz siz,
ya okyanuslar üşürse?
üzerime dökülen bütün üşümeleri saklıyorum
karanlığın içine kimler hangi sessizliğini bırakır
belki gök, belki dünya.. belki de insanlar!
Bursa –19 Mayıs 2017
Kayıt Tarihi : 19.5.2017 22:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sonra gördüm ki üşüyen gökyüzü, nehirler, okyanuslar değil... insanlar, hayvanlar üşüyor. Soğuktan da değil.Sevgisizlikten, yalandan, dolandan, bu kokuşmuş ve şirazesi kaymış düzenden...
Kutlarım Refik bey, değerli şair. Okunası, okundukça üzerinde düşünülesi bir şiirdi...Nicelerine. Esenlikle...
TÜM YORUMLAR (3)