Y e t i m -2 Şiiri - Sinan Karakaş

Yetim

Ah yetim Ah

Ne kadar zor

Ne kadar acı

Çaresiz

Dermansız

Düştü düşecek

Beyni zonk zonk zonklayan çocuk

Siz yetimin ne olduğunu bilmezsiniz

Ne bilirsiniz babasızlığı

Ne bilirsiniz anasızlığı

Boynu bükük

Gözü yaşlı

Koruyucusunu yitirmiş

Dayandığı çınar yıkılmış

Gölgesini de gölgeliğini de kaybetmiş

Ah yetim Ah

Babasıyla yaşayanlar

Anne şefkati görenler

Ne güzel dir Anne

Ne güzeldir baba

Ellerim titriyor

Yüreğim titriyor

Kemiklerim sızlıyor

Kanım donuyor

Üşüyorum ve korkuyorum hayattan

Tonlarca yük üstüme üstüme geliyor

Ağırlıklar basıyor üzerime

Beni yere doğru itmekte

Sen niye varsın diyorlar

Sen de git onlarla

Yetim olma

Yetim yaşama

Ah yetim

Nerden bileceksin

Kimsesizlerin kimsesi olduğunu

Her derdin çaresiz olmadığını

Her şey bitti

Ben ne yapacağım diyorsun

Ah yetim Ah

Şimdi seni daha iyi anlıyorum

Fukaralığın da gözü kör olsun

Çekilmiyor

Yaşamak zor

Abdulmuttalipler yaşamıyor

Ebu Taliplerden eser yok

Yetimi itip kakanı gördünmü diyorsun Rabbim

Veyl olsun onlara diyorsun

Hasan Hüseyin,Ahmet Mehmet ismiyle dolaşan

Nice coniler var Allahım

Yetimi de itiyorlar

Dinini de sevmiyorlar

Ama sen bana yetersin

Anam da sen Babamda sen

Onlardan daha yakın olanda

Elbette sen