Şehir ( X ) Şiiri - Hakan Pomakoğlu

Ey içinde binbir çeşit güzelliğin
Bir o kadar da pisliğin aktığı şehir
Ninemin sevgilisi dedemdir de
Benim sana meylim nedendir?!
Bilmem.

Ey üstüne gül koklatmadığım
Halbuki ne o eski ihtişamın var
Ne de mağrursun mazideki kadar
Hem ben o kahpe yüzünü gördükçe
Bu kancık pusularını süzdükçe
Tiksinirim de
Neden yine de vazgeçemem senden?!
Bilmem.

Ey rüyalarımın Kaf dağı
Pembe bulut ucu bucağı...
Hayatın bu yakasında ne de hoşsun!
Bir kapalısın tepeden tırnağa...
Bir saçılırsın bağırdan bacağa...
Lakin haline sen bile gülüyorsun ya
Ben neden ağlarım?!
Bilmem.

Ey ucubeler acîbesi aslında sen
Ne dedikleri gibi şıllık gecelere tutsak
Ne de küfrettikleri kadar duygusuzsun;
Sade ovarken şu mahmur gözlerini
O eski güneşleri bulamamanın acziyle durgunsun;
Oysa cömertsin hala alabildiğine...
Yalan yok yeri geldi mi de gömersin tarihe
Gözün kırpmadan
Gayrı o deli kan
Ne zaman coşar da damarlarında
Doğruluverirsin ayağa dimdik?!
Bilmem.

Ey gökkuşağının yedi rengi
Ey binbir yüzlü bukalemun...
Ne derlerse desinler aldırma!
Sen yine bildiğin gibi devam et...
Ha, bir de
Bir sabah tâ yüreğinden
Sessiz sedasız geçen bu yolcuyu unutma!
Lakin birgün
O eski demin ihtişamıyla esecek sana
Ahdetti
Ama
Allah nasip eder mi
Bilmem?!...

İstanbul, 1996