Vuslat Yoldaşı Pekmezhan

muamma içinde kalmış ummanlarım
umman içinde sana kalmış umutlarım
kurumuş yaramın kördüğümlerindesin
soyunuk kaldığım sevdanın ortasındayım
eskimiş söz kadar yüzebiliyorum sensizliğe

sol yanım ördüğün sevgilerin gergefinde
bir ayrılık sakisi tutmuş elimde
mey süzülmüş yanık bağrımdan
kendimle sende değilim sevgili

aşağılanmış aşağıda kalmış sensizlik nara atıyor
ben sarhoş, “ben” uyanık

biz coğrafyasında aşk vadisinde kalmış vuslat
bir dudakta nefes almaya esiyor yel
bir bakışta susuyor yeniden geliş
bir dokunuşta kopuyor tutkular
küçük bir adım gerekti yol ile sol yanına
adı vardı adım atmanın
aşkı vardı adım atmanın
mühürlenmiş geleceği vardı adım atmanın
aşkı vardı, adım atmanın
beni vardı, seni vardı bu da yeterdi