Vuslat Gülü Şiiri - Mehmet Cıngır

Takınca nar dudaklarına vuslat gülünü
Uyandırdın gönlümün uyuyan bülbülünü.
Köle oldu gönlüm,gece gündüz hep yanında,
N’apsın gönlüm; çekicilik var senin kanında.

Anadolu’da çağlayan gibi akarken ben
Gelip serin suyuma balık gibi daldın sen.
Sensin bir hırsız gibi girip aklımı çalan,
Sensin mahzun gönlüme bir doğup bir kaybolan.

Birçoğunun gözünde ben bir çıbanbaşıyım,
Ama senin gözünde bir damla gözyaşıyım
Seveceksen eğer, sev beni taa özünden
Sevmeyeceksen ağla, düşür beni gözünden.

Uzat sîneme kalem tutan ak ellerini,
Soldurma uzattığın o vuslat güllerini.
Anlayabilir misin bana ne olduğunu,
Ayın güneşe neden pervane olduğunu.

Nedir şuh gözlerini gözlerime bağlayan?
Neden benim gözlerimdir her gece ağlayan?
Gözlerindeki bakış neden bu kadar derin?
Ruhumun yıkılmaz sarayıdır senin yerin.

Ateş gibi gözlerin neden bugün neşesiz?
Kıvranır dudakların dudaklarımda sessiz.
Gözlerim gözlerinin gökkuşağı rengini,
İçiyor yudum yudum,duyarak ahengini.

Yıkıp zındanları,gözlerin çağırdı beni.
Dört gözle bekliyor gözlerim her gün gelmeni.
Hangi halat gözümü gözüne bağlamıştır?
Sardığın hangi gülüş sessizce ağlamıştır.

Gözlerini taşırım avuçlarımda her an,
Gülüşündür gözümü gözlerine bağlayan.
Ölürsem vuslat gülü ekilsin mezarıma,
Dua etsin gül,amin desin bülbül zârıma.