Vuslat Şiiri - Emir Taha Kar

Sanma ki sen gidince rüzgâr meltemden esti,
Çöle çaldı toprağım, gönül hayalperestti.
Lâl oldu sanki dilim, aklıma geldi yüzün.
Gönlümü hasretinle sarıverdi hüzün.

Baharım gözlerinde bulduğum o neşeydi.
Doğduk da öldük, vah dünya ne garip şeydi.
Giderken bende seni, sende beni götürdün.
Öksüz kaldık hepimiz, iki âşık öldürdün.

Bir yanım sende kaldı, diğer yanım zaten yoktu.
Hakk’tan geldi vuslatın da gayrı karnım toktu.
Benzetilmez ki bu aşk, Hakk’tan başka misâle.
Kısmetim sensizlikte varmak imiş visâle.