Vuslat Şiiri - Glnr Ela

Düşlerimden çıkardım bütün kavuşmaları,
ipini çözdüm bağladığım tüm umutlarımın.
Nasıl özgür şimdi ruhum, kuşlar kıskanır kanatlarımı.
Prangaları açıldı ayaklarımın.

Yalnızlık göklerinde süzülür ruhum,
ürpertir tenime değen ihanet.
Yıllar geçmiş, gençlik kaymış üstümden,
kışında üşürüm şakaklarımın.

“Uyan” dese bir ses birden, uyansam,
zamanı geriye geriye sarsam.
Giyiniversem yine üniformalarımı,
kalbimde o heyecanla gelsem yanına.

Sen anlatsan divan edebiyatını,
ben duymasam, seyretsem seni.
Yasaklar mısın yine bakışlarımı?

Nasıl yaptın, ben de anlayamadım.
Çok adım attım, hiç yol alamadım.
Geçti.

Ne zaman silinirse kelimeler lugatlardan
ve ne zaman çalarsa son zili hayat okulunda,
beyazlar giyeceğim üniformam yerine,
sen istemesen de.

Bu sefer ben susacağım.
Toprak kucaklayacak beni, seni kıskandırırcasına.
Buz kesmiş bedenimi çürümeye bırakacağım.
Şefkatli kollarında toprak olacağım.

Bir nisan sabahı bir çiçek olacak açacağım.
Yine bir nisan…
Sen yine solduracaksın.