Vuslat Şiiri - Gönül Ünver

Kalp açık, bu gönül cennet kapısı;
Soranlara vardır, piri sevdası;
Akan bu gönüller lebideryası;
Sen onlara can kul, mana odası;

Bağladı kalbimi yemyeşil nûrun;
Kuruldu gönlüme tahtla onurun;
Sevmek ve sevilmek.. Ben sende buldum;
Bedenime neyin sesini doldurdum.

Ben açtım elimi şükür Sema’ya;
Bölük bölük uçan kuşum turna ya;
Kuş olup uçam dedim ol hava ya;
Kalemle anlatam seni dünyaya;

Sözlerin dilimizde hece hece;
“Kim olursan ol gel! ” yine gönlünce;
Biz anladık seni yüceden yüce
Sevgiyle dostluğun inceden ince.

Dalga dalga öğretirsin doğruluk;
Yaratır insanda yüce mutluluk;
Aşk’a olan dildedir doyumsuzluk;
Kalpte yaşatırsın büyük mutluluk.

Çağırın dostları, Gönül söyledi;
Yüce Mevlâna’yı beyan eyledi;
Sevgiyle dostluğu harman eyledi;
Aşk ile çarpan kalpler; nûş eyledi.

Gönül Ünver