Vururlar bana Şiiri - Mehmet Akif Han

Vururlar bana
Çocuk yaşıma
Kız başıma
Öksüz gözyaşıma

Kuş olsam
Kanatlarım kırılır
Gözüm açıp göğe baksam
Kor demirle dağlanır
Çiçek olsam, güne açan
Yapraklarım kesilir
Doğarken takılmış kelepçe bana

Vururlar bana
Lime lime edilir düşlerim
Çadılıkla suçlanıp
Ateşlerde yakılır umutlarım
Doğarken kesilir dilim
Lal büyürüm
Lal kalırım, bilirler
Vururlar bana

vururlar bana
yumrukla, sopayla
bıcakla, silahla
gelenekle, din ile
hukukla, kanunla
kirli ağızlarıyla
övünerek gezdikleri
cinsel organlarıyla( erkeklikleriyle)
kirli paralarıyla
vururlar Paramparça ederler ruhumu
Saklamak için cinayetlerini
Yakarlar bedenimi
Binalardan atarlar
Issızlara saklarlar
Kuytulara gömerler
Ve hep ben olurum suçlanan

Bana vuran el
Babamdır, dayımdır, amcamdır
Büyük abimdir, küçük kardeşemdir
Çilesini çekip sustuğum kocamdır
Dilim de varmıyor ama
anamdır
Bana vuran el
Polisin elidir
Savcının hakimin
Devletin elidir
Mahallede imamın elidir
Atölyede ustabaşının,
Şefin, patronun elidir

Bir sıkımlık can’ım ben bilirim
Ben bir kar tanesiyim
Canavarın elinde kızgın demir
Elden ne gelir
Sen, ben, o
Hepimiz birer kar tanesiyiz
Tek başına zayıf
Eriyip kaybolan güçlünün karşısında
Birleştirip çığlıklarımızı
Bir çığa dönüşmeden
Bitmez bu çile
Dönmez bu devran

Oysa Baktığımız aynı gökyüzüdür
Kurduğumuz düş aynı
Farketmez, gerekirse sade suya
Bir parça mutluluk yuvamda
Dediğimiz umut, aynı umuttur
Bilirim
Güçsüz ve umutsusuz tek tek
Ama en büyük umut
Tek tek umutsuzlukların toplamıdır
Öyleyse ses ol sesime
Bacım ol, kardeşim ol
Yoldaşım ol
Bir çığ olalım
Gökyüzü olalım
O en büyük umut olalım