Vurmayın Yıllar Şiiri - Hamit Atay

VURMAYIN YILLAR

Vurmayın yıllar, zaten yorgunum,
Zaten omuzlarım çökmüş yüklerden.
Her geçen gün bir parçamı alıyor,
Her sabah bir yanım eksiliyor sessizce.

Zaman, ne çabuk tükettin beni?
Ne hayallerim vardı, ne umutlar…
Daha çocukluk kokusu silinmemişken,
Büyümek zorunda kaldım bir anda.

Sokaklar değişti, yüzler değişti,
Dost dediklerim bile yabancı şimdi.
Ne selam kaldı eskisi gibi samimi,
Ne de bir dostun sırtına dokunan eli.

Vurmayın yıllar, biraz soluklanayım,
Biraz geçmişin rüzgârında kaybolayım.
Eski bir şarkının nakaratına tutunup,
Bir an olsun çocukluğuma döneyim.

Dizlerim kanardı ama içim sağlamdı,
Kaybettiklerim yoktu, umut hep vardı.
Şimdi her yara içimde kanıyor,
Ve hiçbir şey eskisi gibi olmuyor.

Vurmayın yıllar, ben zaten kırgınım,
Ne gidenleri unuttum, ne de kalanları.
Yüzümde çizgiler, gözlerimde yorgunluk,
Yüreğimde taş gibi biriken hatıralar.

Belki de zamanla savaşılmaz,
Belki de kabullenmeli tükenen ömrü.
Ama ne olursa olsun, bil ki yıllar,
Beni alıp götürsen de içimde bir ben,
Hep o eski çocuk olarak kalacak…

Hamit Atay Kalbinizin Sesi