Vurgunum Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Bir inci tanesiydin gözümde
Uğruna okyanuslara oksijensiz ineceğim
En sert, kar beyaz dalgalı köpüklerde
Umarsızca hedefine kilitleneceğim
Yaz yağmurum oldun
Kuruyan çöl dudaklarıma yağan
Bir görünüp bir kaybolan
Serap mıydın neydin?
Ben mi öyle bildim?

Saçlarımdaki nemin
Hala sebebini bilemedim.
En aşılmaz zor yollardan,
En çıkılmaz dağlardan
Yedi kat arşın yakınlarından
Yalın ayak yollarına düştüğümdün
Öldüğümdün
Öldürdüğündüm
Birer birer yaz güneşinde
Kar tanesi düşürdüğümdün
Bulanıklaşmaya yüz tutmuş damarlarımda

Yudum yudum enjekte ettiğim
Ölümümdün
Ne çok yanımdaydın
Ne de uzağımda
Hani elimi uzatsam tutacak gibi
Ya da
Kıtalar arası yolculuğa çıkacak gibi

Ne bendeydin
Ne de benden uzakta
Hem ulaşılmazım
Hem aldığım soluk kadar yakınım
Hem yalnızlığımdın
Hem çoğul varlığım
Azalıp azalıp çoğaldığım

Dedim ya ölümümdün
Her gün biraz daha eriten
Her gün biraz daha bitiren
Uğruna okyanuslarına
Elsiz ayaksız paramparça gömüldüğüm
Vurgundum
Vurgunundum
Okyanuslarında vurulduğum