Vurgun Yedi Kuşlar Şiiri - Seyide Doyran

sevdanın kollarında yaslanan başlar,
tarumar saçları,
aşktan kör olmuş gözleriyle
seyre daldılar semaya doğru.
saf yürecikleri kanatlanmış,
kuş olup bulutlara uçmuşlardı.
bu yalancı sema sonsuz
onlar sa özgürdü.
hain rüzgarın çaldığı ıslık kulaklarında,
karanlık sessizliğin busesi tenlerindeydi.
çelimsiz kanatlarına aldırmadan,
küçücük ayaklarıyla,
tırnaklarına geçirdikleri
o hantal ve sevmeyi bilmeyen,
yürekleri taşıyorlar,
ruhsuzlara ruh katmak için
mutluluğa uçuruyorlardı.
az soluklanacak olsalar,
ölürcesine taşıdıkları yüreği
kaybetme korkusuyla
tekrar kanat çırpıyorlardı.
ahhhh zavallı fedakar kuşlar,
semada uçtuklarını sanırken,
dipsiz ve girdaplarla dolu
sevgisizlik okyanusunda,
kör olmuş gözleriyle debeleniyorlardı.
her biri aynı hazin sonun parçasıydı.
aşkın sarhoşluğunda ayılamadan,
bir anlık derin bir acıyla öldü kuşlar.
semada uçarken vurgun yedi zavallıcıklar.