Vurdun Duymaz Şiiri - Erva Özbaba

Bir düş bağlarım belki
Bulutun bukleli saçlarına
Umutlarım damlalandı yağdı
Adını koydular; yağmur diye.
Görenler koşadurdu
Yakalananlar sevindi.
Boynu bükülmüş canlar doğruldu.
Keşke dedi yazan eller
Keşke tadına varsaydım
Kaçmak yerine düşümden
Onlar hapsetmiş beni
Defalarca kendime sığınmışken
O bile çok göründü hep.
Vasıfsız duvarlar arasında;
Çınlamalarıyla uyandım yine
Saat başı çanlarının
Bir çan, iki davul
Hepsi aynı yolun yolcusu
Cahile güfte kolay
Hep kendin düşünür durur
Düşünene yaşam fazla
Gerisi vurdun mu duymaz
Çare de yok asla!
Ensendeki nefes soğumuş
Bir elin diğerine alışmış
Başkalarından kaçarken
Kaçtım ya da kaçırıldım
Dışavurum farklı
Assam asamam
Gücüm olan şey; duygular
Fazlası değil
Düşünemeyen bir avuç sefil
Avcumu açsam yere dünyalar yuvarlanır
Bir ben dilini bilirler
Ben dilini hükmettirirler
Sözde bencil kalem
Sözce bencil kağıt!