Bir çocuk gördüm bugün,
Ayağım diye ağlayan.
Düşüp ayağını incitmiş.
Ayağının acısı geçer çocuğum.
Dua et kalbin incinmedi.
Şayet incinseydi,
Emin ol geçmezdi.
Hafiflerdi, hatta unutulurdu.
Ama unutulmuş şekilde ruhunda,
En kuytu köşede yaşamaya devam ederdi.
Sonra bir gün hatırladığında,
Tekrar sızlardı ince ince.
İnce ama oldukça da sert.
Ablaları teselli ediyordu çocuğu,
“ Ağlama kardeşim,
Bak şimdi oyun yerine gidiyoruz.”
Hadi yine iyisiniz küçük kızlar,
Bugün küçük çocuğun küçük ayağını,
Oyun yeri, biraz buz ve bolca sevgiyle tedavi edeceksiniz.
Ama bir gün kalbi kırıldığında,
Bu kadar kolay olmayacak.
Kalp gözle görülmez,
Elle tutulmaz.
Soyutu nasıl tedavi edeceksin ki?
Ancak kendi isterse unutur.
Bunun içinde yerini daha güçlü bir duygunun alması gerekir.
Ne buz, ne oyun yeri, ne de sevgi.
Tedavinin şifresi kalbin kendisi.
Kayıt Tarihi : 23.5.2024 18:19:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!