Vizenin Gölgesinde Şiiri - Huban Asena Ö ...

Kırk yedi mum söndü zamanın sofrasında
Her biri, hayatın bana geç kalmış bir dersini fısıldıyor.
Tıbbi görüntüleme içimin röntgeni çekilmiş gibi,
Kırık formüller, MR’a sığmayan stres çizgileri,
Radyoloji atlasında kaybolmuş bir kemik kadar yalnızım.

Sekiz ders, dört güne sıkışmış laboratuvar raporları
Beynim petri kabında çoğalan mikroplarla dolu,
üç sınav üst üste, zamanın kırık merdiveninden düşerken
Her adımda bir kitap sayfası yırtılıyor…
Salı günü sorular, damar içine kaçan hava gibi
Sessizce öldürdü umudu çalıştığım her şeyin,
Kontrastsız bir tomografi bulanık, anlamsız, eksik.

Yarınki sınav Radyoloji Anatomi
Kemiklerin gölgesi, organların pusulası
Kafatası suturalarıyla dans eden bir bilmece…
Ekranda beliren her görüntü, içimdeki korkuyu
Ultrason dalgası gibi yankılandırıyor.

Şiir yazmak istedim, ama kelimeler serum bağladı damarıma,
Beyaz önlüğümde mürekkep lekesi ararken buldum
Sadece ter izlerini ve silik kurşun kalem hatalarını.
Kafamın içi ultrasonik bir kaos
cihaz ''yetmiş beş alırsın" diye yalan yansıtıyor,
Oysa ben, "kırk yedi yaşında bir çocuğun" paniğini
Kemik iliğinde taşıyorum.

Yorgunluk, intravenöz bir ilaç gibi yayılıyor bedene
Sedye üstünde titreyen hasta gibiyim,
Ama bu EKG’nin düzlüğü değil,
Kalp atışı kadar yakın sona…
Bırak, raporlar "başarısız" desin solgun kağıtlara,
Ben, radyoloji odasında kendi ışığımı yakan bir teknisyenim:
Karanlığı görüntülemeyi öğrendim,
Ve yarın ki, filmim net olacak!