Vişne Kurusu Dudaklarında

Ruhum, yokluğunun ayazıyla göyünürken, dumanım göklere yürüdü.
İşte ben o an yokluğunun çocuksu avuç içlerinden öptüm...
Hasretin büyürken gözlerimde, gece yavaşladı
Güneşin uzaklara doğdu...
Üşüdüm !!
Üşüdüğüm yerde yandım...
Her gece sütten kesilmiş çocuk gibi özledim.
Gel dök içini şiir şiir ne olur,
Vişne kurusu dudaklarında öleyim, dedim...
Bütün kahpelikler hançerini şahdamarıma vururken,
Diz çöktüm, dilsiz aşkını şehvetle öptüm...
Ki bu çarkı dönmüş zamanda bir tek seni sevdim ulan, bir tek seni...
Say ki dünyaya hiç gelmedim
Say ki hiç görmedim
Say ki hiç sevmedim
Bir kadeh zehirdi gözlerinden içtim...

Ölmedim, göçtüm kendimden...
Sevdiğin odanın kıble duvarında bir tek selamın asılı kaldı.
Çatlamış ayak topuklarım, sizesinde tökezledi.
Çiğ tanelerim hercai kokulu şehrinde dolaşırken,
Serkeş ruhum gecenin neminde yosun tuttu...
Susamışlığım gül yaprağına damla damla düşerken,
Bir çöl rüzgârı kızgın kumlarımı inletti...
Farzet ki araftayım bir başıma, seni aradım.
Sırf sen üşümeyesin diye,
Düştüm ocağına kendimi yaktım...
Ki bu çarkı dönmüş zamanda bir tek seni sevdim ulan, bir tek seni.
Say ki dünyaya hiç gelmedim
Say ki hiç görmedim
Say ki hiç sevmedim
Say ki bir kadeh zehirdi gözlerinden içtim...