Visâl Şiiri - Mehmet Fatih Uluzmanoğlu

Rüzgârsız olur mu deryânın kumla visali?
Bir kaldırırsa kıyâmet, suları yerinden,
Varlığının o ân, benim (yok)umla visâli,
Bu zâhirî yıkımda kıymet olur yeniden!

Dalgalar kamçısı tokatlıyor beni kumda,
Buluşur dalgaların rüzgârla teni kumda.
Kumsalım nefessiz, poyrazla buseni kumda
Buldukça yokluğum varlığı solur yeniden!

Çepeçevre kuşatmışım hiç değmeden sular;
Ve boğulurken gelen dalgalarla insanlar,
En içten çığlıkla atılırken son isyanlar,
Senin o ellerin bana dokunur yeniden...

Âh esmese hiç rüzgârlar, visâli deryânın,
Dalgasız olur mu, kuşansa kumla her yanın?
Koca dağlar, engelleri olmasa Ferhat’ın;
Nasıl, tekrar, tekrar... aşkı okunur yeniden?

Seni benzetiyorum şu durgun denizlere,
Kıyâmetle sıkı kucaklaşılan günlere;
Çünkü yenilgiyle başlayan büyük zafere,
Sonzulukta bir hayat kurulur yeniden.