Evraka Şiiri - Ahmet Doğan Afşin

Az 'dık
öz 'dük
külde olan
köz idik
bast-ı zaman
bir yerde
aysız,yıldızsız
bir gece kadar parıltısız
ıpıssız geçen geceler
gün geldi
yad edilen hatıralar
insan viranesine dönüştü
tedavisi olmayan
ber heva üzre

gün geldi
kast-ı zaman oluştu
yarım kalan bir hayattan
neşeli bir hüzün
devşirdim
sinem göz göz oldu
gök çatladı
söz anlamından kaydı
ve bulutlar ağladı
içini boşaltırcasına
aklın ışığını söndüren
asılı kalmış
orjinal günahlarıma

merhamete açılan eller
yalvaran gözler
kesilen taşlardan bir yapı
ve taş kesilen bir şehir
ve bir insan
ölüm kokuyordu
ikisi de
bir sır kadar
yakın ve güzel olan

gönlümü harap ettin
ve gittin
ve oracıkta
sana ''evraka'' diyemeden
güzelliğin şiirlerini
kayıttan düşüverdim.