Virane Barış Şiiri - Fırat Gül

Gece karanlık bir mabetti arzulu günahlara,
Birer birer söndürülmüştü sevda mahkumlarının yıldızları,
Ve uzun uzun anlatıyordu gece güneşin doğuşunu.

Umutlar son buluyordu bir çocuğun cansız bedeninde,
Ağlayan bir annenin son çığlığıydı belkide,
Ve binbir emekle büyütülen çocuğun bedeniydi yerde yatan.

Diyarbakır gibi yorgundu gecenin gözbebekleri,
Nede çabuk unutulmuştu kıyıya vuran insanlık,
Acıyı en ücra köşelerinde gizleyen insanlar.

Îhanet kalleş bir hançerdi kalplerden vuran,
Mayın tarlasına dönen duygular gönüllerde,
Ve barıştı kurak topraklarda çırpınan tohum.