Son yıllarda yurdumda (yurdum? kötü oldum kelimeyi yazarken) kendimi yeniyetmeliğimin şahaserlerinden ‘Marathon Man’deki Yaşlı Kadın gibi hissediyorum ikide birde.
Çok yaşlı, çok zayıf, yorgun, Bastonlu Kadın; Uruguay’laştırılmış bir ülkede,kalabalık mı kalabalık bir caddede yürürken, karşıdan gelmekte olan Nazi Doktor’u görür. Gençliğinde Kamp’ta ona eziyetlerin en akla gelmeyeceklerini yaşatmış, binlerce hısmını/akrabasını/eşini/dostunu işkencelerden geçirerek öldürmüş olan Nazi Doktor’u.
Filmde Laurence Olivier’nin olanca ince soğukluğuyla canlandırdığı Nazi Dişçi, Nazi Almanyası’nın ünlü doktoru Joseph Mengele’den ilhamla yaratılmıştır.
Karşısında yıllar sonra işkencecisini gören yaşlı, güçsüz ve yalnız kadın. Bağırarak herkese gösterir “İşte o! Bu, o! O, o! O! O! O! ”
Kalabalığın içinde hiç kimse çaresizliğinden çırpınan yaşlı kadını kaale almaz. Duymaz. Aldırış etmez. O ise kafesinin parmaklıklarına çarparak çırpınan küçücük bir kuş gibi, son gücüyle binlerce insanın ölümüne neden olmuş Nazi’yi göstermeye çalışır. “Bu O! O! O! Mengele! ”
işleri düşünmekten
Kalabalığın içinde kalabalıktan biri
Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi
Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli
Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden
