Vicdan Muhakemesi Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Terketmedi yine sevdan beni
Esti bir deli rüzgar savurdu düşlerimi
Ayrı ayrı yağmurlarda ıslandı bedenlerimiz
Bir deli sevdanın içinde ziyan oldu ömrüm
Parçalandı en güzel düşlerim ve ben acının şah damarında can cekişircesine adını andım
Tam üç kere
Bir duaymışcasına haykırdım giri şafağa
Senler döküldü yağmur niyetine üzerime

Şimdi ucu sökük tüm anların giz düşümlerindeyim
Ellerimde kasımpatılar
Soldu balkonumdaki fesleğenler
Gidişini an be an resmettim beynimin tuvaline
Oysa bir kal dese dilim koşup sarsılacaktın bana
Diyemedim
Ve sen gittin

Etin kemikten ayrılma seranatları tırmaladı kulaklarımı
Kırık kemik sesleri iniltiler geceyi yırttı
Bir damla kan sıçradı umutsuz umutlarıma
Ağır aksak bir kaldırım taşında bıraktım içimdeki sevdayı
Öksüz ve yetim çocuklar gibi

Dondu parmak uçlarım titredi sesim başımı öne eğip kirpiklerimi gözlerime devirip geceye kurban ettim tüm hayallerimi
Gözümden akan her bir damla sen oldu
Dilime dolandı aşkın genzimi yakan melodisi
Bir ayağı kırık mutluluklarıma yasladığım
Umutlarım yıkıldı
Enkaz altında kaldı bedenim
Yıkıntılar arasında küçük bir cığlıktı sesim
Ağladım ağladım

Ne bir duyan oldu nede gözyaşlarımı silen
Katran karası bir acı hıncahınç umudumun ipini çekti
Gözlerimi son kez kapattım sallanırken
Dar ağacında yüreğim
Bir kal diyemeyen dilimi kesip attım
Dilsiz bir bedenin son vicdan muhakemesinde yine suçlu çıktı vicdanım ve ben o anda öldüm